Shine
Wind tegen. En hoe. Kanonnen, wat een ellende. Ik ga volgens mij achteruit. Maar wind is dan ook het enige nadeel van in een stad vlakbij zee wonen. I’ll survive.
Ik ben onderweg naar het lichtpuntjes festival van Shanti. Geen idee wat me te wachten staat. Een sprankelend gebeuren dat moge duidelijk zijn. Tenminste, dat begreep ik uit alle facebookberichten die voorbij schoten.
Ik zet mijn stalen ros bij de ingang van Fast Surfdorp, daar waar het lichtjesspektakel plaatsvindt. Ik loop wat oude bekenden tegen het lijf waarmee ik heb ge-theatersport. Voor zover dat een woord is. Ze blijken wat theater neer te gaan zetten vanavond, deels impro, deels geregisseerd. Leuk, ik ben benieuwd.
Ik word welkom geheten door bordjes met fijne teksten als ‘Kom lekker binnen’ en ‘Leuk dat je er bent’. Het doet me denken aan mijn toilet. Daar vliegen de ‘Wat zit je haar leuk’ en ‘Je hebt mooie ogen’ je ook om de oren. Leuk toch?!
Bovenaan de trap ontvangt Shanti haar gasten. Ze ziet er stralend uit. En terecht. Dit is haar feestje, dat heeft ze toch maar mooi voor elkaar. In plaats van een inschrijflijst, mag ik mijn naam intikken op een IPad: hippe shit. De ontvangsttafel is gedecoreerd met blije flyers en enkele exemplaren van ‘Schonen, dromen en ordinaire fun’. Shanti’s boek. Die haal ik na afloop van het spektakel, bedenk ik ter plekke.
Op de drempel word ik versierd door een aardige dame in het wit. En gelijk word ik door een mooie man op de foto gezet. Dit had wat mij betreft ook andersom gemogen, als u begrijpt wat ik bedoel…
Ik stap de toko in en moet even acclimatiseren: de slingers hangen op ooghoogte en het plafond komt op me af. Tja, ik vul met 1 meter 85 vrij snel de ruimte. Gelukkig is er verderop een ‘verhoogd plafond’ en daar bevinden zich ook enkele bekenden. Ik ontdoe me van de jassen en tassen en begroet mijn kennissen. Leuk dat ze er zijn, leuk om ze weer te zien en te spreken. Ik amuseer me prima, ik merk dat ik straal. Zou het de omgeving zijn?
Shanti neemt het woord en vertelt wat er op het programma staat vanavond: muziek, theater en dé film waar alles om draait: LICHTpuntjes. De band Sunday sun neemt de microfoon over en mijn lijf zet zich als vanzelf in beweging. Ik kijk om me heen en glimlach: allemaal mooie en stralende mensen. Vind ik leuk!
Na een leuk gesprek met de mooie fotograaf (we kennen elkaar blijkbaar niet ergens van), een wit wijntje en nog een dansje is het tijd voor het theater onderdeel van de avond. Shanti raadt ons aan ons goed aan te kleden: we moeten naar buiten en het waait nogal….joh….
Het theater is in beweging. Het ene moment kijk ik naar de spelers, het andere moment sta ik bijna zelf op het toneel. Ze houden mijn aandacht zo in ieder geval vast. Er wordt gesproken over dromen, over dingen willen doen. Over de mitsen en maren, de omgeving, de neezeggers. Echt kiezen voor wat je wilt. Oude persoonlijkheden worden begraven en nieuwe komen in de plaats: mensen die eindelijk gaan doen waar ze gelukkig van worden. Mooi.
We mogen weer naar binnen. Er hangt een scherm en er staan stoelen. Het is druk. Het is knus. Iedereen schuift en beweegt om een plekje te bemachtigen: een gezellige janboel. Ja, vooraan kan je ook nog zitten. Ik plant mezelf achteraan, ik kijk er wel overheen. Ik ben druk aan het geiten met wat vrienden. Dan begint de film. En ik word stil. En ik blijf stil. Het ene mooie mens wisselt de andere af op het scherm. Mensen die enthousiast reageren op de open vraag van Shanti: ‘Waarom straal jij? ‘. Mensen die blij worden van de vraag. Ze worden gezien! Ze stralen! En dan volgt de uitleg. Mannen en vrouwen die uitleggen waarom ze bijna licht geven. Voor sommigen is het helder, anderen hebben er moeite mee om het onder woorden te brengen. Het is gewoon zo zeggen ze. Het is een gevoel. Wow, wat heerlijk om dit te zien. Ik wil het liefst alle lichtpuntjes knuffelen.
Het persoonlijke verhaal van Shanti loopt als een rode draad door de documentaire heen. Een verhaal dat ik ken en herken. Ook ik ben vastgelopen. In mijn werk. Te lang dingen doen die niet (meer ) bij me passen. Alleen maar rennen, vliegen en nooit eens stilstaan. Dan krijgt Shanti de vraag of ze ook aan voorbijgangers gaat vragen waarom ze niet stralen. Resoluut antwoordt ze ‘Nee. Dat vind ik niet leuk. En ik doe alleen maar dingen die ik leuk vind.’ Boem. Dit komt binnen. Dit gaat over mij. Ik wil ook dingen doen die ik leuk vind. Waarom niet. Het leven is toch één groot feest? Waarom dan blijven hangen in niet-leuke dingen? Tijd om hierin te verzuipen is er gelukkig niet, zodra het applaus na de aftiteling wegsterft, worden we verzocht onze ervaring over de film te delen. Met iemand die we nog niet kennen…
De bezoekers zoeken elkaar op, ik deel mijn ervaring met een meisje die ik koud een uur geleden voor het eerst de hand heb geschud. Dat telt ook vind ik. We praten wat, we kijken wat rond en zitten ineens vooraan bij het volgende optreden: Gershwin Bonevacia. Daar staat een prachtige jongeman zijn zelfgeschreven, prachtige teksten voor te dragen. Ik hou van taal, ik hou van woorden en Gershwin is een heuse kunstenaar op dit gebied. Ik ben onder de indruk.
Vervolgens stelt Nurlaila Karim zich voor als de nicht van Shanti. Ik ken haar als musicalster en weet dat ze prachtig kan zingen, dus mijn hart maakt al een sprongetje. Nurlaila blikt kort terug op het moment waarop ze realiseerde dat ze gelukkig was. Dat was niet op het podium of op de rode loper. Niks geen glitter en glamour: ze was gewoon intens gelukkig toen ze thuis in de tuin met de handjes in de aarde aan het wroeten was. Heerlijk. Gelukkig heeft ze het zingen niet helemaal opgegeven en brengt ze een fantastische versie van ‘Leave the light on’ van Beth Hart ten gehore. Ik zing het hele liedje zachtjes mee met tranen in mijn ogen. Wat een stem en wat is dit een intens nummer.
Ik krijg een flyer in mijn handen waarop ik aan kan geven wat ik wil bijdragen aan deze avond. Ik merk dat ik er nog een beetje ongemakkelijk onder ben: ik ben niet zo goed om ergens vrijwillig een zelf gekozen bedrag aan te hangen. Ik heb een heerlijke avond gehad, is dat 5 euro of 50 euro waard? Om maar een reclameslogan te gebruiken: het is eigenlijk onbetaalbaar.
Dan is het einde aan gebroken. Dat wil zeggen: Shanti haalt iedereen naar voren die heeft bijgedragen aan deze dag. Fantastisch om te zien hoeveel mensen zich hebben ingespannen voor deze LICHTpuntjesavond. Shanti realiseert het zich ook en de emoties komen los. En het hoort er allemaal bij.
Bij de uitgang ontvang ik een goodiebag en ik los mijn belofte aan mezelf in: ik koop Shanti’s boek. Met een glimlach van oor tot oor, fiets ik stralend naar huis. En hè, wat lekker….ik heb wind mee…
Renate
12 juli 2013
Boek Shanti Silos: Schonen, Dromen & Ordinaire Fun
Alle foto’s van het LICHTpuntjes Festival door Maarten Huisman: http://bit.ly/11LOCf0